[Fantastic Beasts FanFic] Again [Graves x Credence]

Title : Again

Pairing :  Graves/Credence

---

*มีการสปอยทั้งเนื้อหาและภาพประกอบค่ะ*

บางครั้งเขาก็พยายามนึกถึงความทรงจำที่ขาดหาย และพบว่ามีแต่ความว่างเปล่าหลงเหลืออยู่ในนั้น ไม่มีเสี้ยวเศษแห่งความทรงจำให้รำลึกถึงได้เลย

ไม่มีแม้แต่นิดเดียว

เพอร์ซิวัล เกรฟส์ถอดเสื้อโค้ตชั้นนอกสุดออกวางพาดกับโซฟาด้วยอาการใจลอย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาไม่ได้จดจ่ออยู่กับภาพหรือสถานการณ์ใดๆตรงหน้า เพียงแต่มีแค่บางครั้งบางคราวเมื่อเกิดอาการเข้าสู่การค้นหาความทรงจำอันว่างเปล่า เป็นความทรงจำที่เกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อน ก่อนนิวยอร์กจะถูกโจมตีด้วยออบสคูรัส พลังด้านลบแรงกล้าซึ่งคร่าชีวิตของโนแมจ หรือมนุษย์ธรรมดาไร้เวทมนตร์หลายคนไปในเวลานั้น

โซฟานุ่มยวบไปตามแรงกดของน้ำหนักตัว เขาเอนหลังพิงแล้วหลับตาลง หยุดความคิดทั้งหมดเอาไว้เพราะรู้ว่าเปล่าประโยชน์ในเมื่อเขาไม่สามารถขุดความจำใดๆให้กลับคืนมาได้แม้ว่าจะถูกกระทำเช่นนั้นด้วยสารพัดคาถา หลากหลายน้ำยาเพื่อเค้นหาความจริงหลังเหตุการณ์ทั้งหมดยุติลง เขาถูกพบในห้องทำงานของตัวเอง ห้องลับซึ่งสร้างเอาไว้เพื่อกักขังแทรกอยู่ท่ามกลางตู้เก็บถ้วยและเหรียญตรา หรือสิ่งใดๆก็ตามที่อยู่รายล้อมโต๊ะทำงานในห้องของเขา

เกรฟส์อยู่ในสภาพอิดโรย ผ่ายผอม แต่จิตใจยังเข้มแข็งไม่ยอมแพ้ต่อกรินเดลวัลด์ง่ายๆถึงแม้จะถูกทรมาน ถูกล้างความจำครั้งแล้วครั้งเล่า หลังจากได้รับการช่วยเหลือจากพิกเคอรี ประธานสภาเวทมนตร์แห่งสหรัฐอเมริกาหรือมาคูซา และเหล่าบรรดามือปราบมารจนเอาชีวิตรอดมาได้ กระบวนรักษาก็ควบคู่ไปกับการสอบสวนและไม่ได้มีอะไรคืบหน้าไปกว่าเดิมเพราะกรินเดลวัลด์จัดการกับความทรงจำของเกรฟส์จนไม่เหลือสิ่งใดให้เป็นเบาะแสได้มากกว่าข้อมูลที่มาคูซาได้รับจากนักโทษของตนเอง

เสียงเคาะดังขึ้นจากหน้าประตูห้อง เกรฟส์ยกตัวขึ้นมองไปยังทิศทางของเสียง เขาลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินอย่างเงียบเชียบไปที่ประตู มีเสียงเคาะดังขึ้นอีกครั้งเมื่อมือกำลังจะเอื้อมแตะถึงลูกบิด เขาจำลักษณะการเคาะได้ คนที่ทำแบบนี้ มีอยู่แค่คนเดียว

เกรฟส์เปิดประตูและพบกับเด็กหนุ่มจากห้องฝั่งตรงข้ามยืนถือโกโก้ร้อนสองแก้วในมือ ใบหน้าสะอาดส่งยิ้มจางๆแล้วก้มลงหลบสายตาทันทีเหมือนกล้าๆกลัวๆ มือข้างหนึ่งยื่นแก้วโกโก้ให้พร้อมอาการสั่นน้อยๆ แต่ไม่นานก็หยุดเมื่อเกรฟส์จับแก้วในมือนั้นเอาไว้ ปลายนิ้วสัมผัสถึงอุณหภูมิของกันและกันเพียงชั่วขณะ

“นี่มันดึกมากแล้ว เธอยังไม่นอนอีกหรือครีเดนซ์?”

เด็กหนุ่มขยับปากเหมือนจะตอบคำถามแต่ก็ไม่ได้พูดออกมา เขายังคงก้มศีรษะไม่สบสายตากับฝ่ายตรงข้าม เหลือบมองขึ้นบ้างเป็นครั้งคราว เกรฟส์รู้สึกว่าท่าทางของครีเดนซ์ดูตื่นๆกับสัมผัสนั้นเมื่อเด็กหนุ่มรีบปล่อยมือจากแก้วแล้วทิ้งมือลงข้างตัว

“ผ..ผมเห็นไฟห้องคุณยังเปิดอยู่ คุณเกรฟส์ คิดว่าคุณคงเพิ่งกลับ” นิ้วมือข้างที่ว่างบิดหมุนไปมาในอากาศ “คุณคงจะเหนื่อยผมเลยเอาโกโก้ร้อนมาให้”

“ไม่ต้องลำบากก็ได้ แต่ก็ขอบใจมากนะ”

เกรฟส์มองควันสีขาวลอยพ้นเหนือแก้วพร้อมกลิ่นหอมกรุ่นของโกโก้ เขายิ้มให้ครีเดนซ์ ทว่าเด็กหนุ่มกลับเอาแต่ก้มหน้าจนผมสีดำยาวประบ่าเลื่อนลงมาปิดบังใบหน้าเสียเกินครึ่ง

มืออีกข้างของเกรฟส์ค่อยๆเสยผมสีดำม้วนเป็นลอนหยักศกตรงปลายขึ้นทัดข้างหูเพื่อให้เห็นหน้าอีกฝ่ายได้ชัดขึ้น ใบหน้าอ่อนเยาว์มีสีแดงกระจายไปทั่ว เขากำลังตัวสั่น และยิ่งก้มหน้าค้อมตัวลงมากกว่าเดิมเมื่อนิ้วของเกรฟส์แตะต้องเบาๆที่ใบหู

“ดึกแล้ว กลับไปนอนเถอะครีเดนซ์” เกรฟส์จับข้างแก้มอุ่นสีระเรื่อของเด็กหนุ่มแล้วลูบเบาๆ “ขอบคุณสำหรับโกโก้นะ”

ความร้อนและรสหวานของโกโก้ทำให้เขารู้สึกตื่นตัวขึ้นอีกเล็กน้อย เรื่องกวนใจก่อนหน้าหายวับไปพร้อมความอบอุ่นที่ไหลผ่านส่งความร้อนไปทั่วร่างและแทนที่ด้วยเรื่องของคนจากห้องฝั่งตรงข้ามกับห้องของเขา เกรฟส์เคยนึกสงสัยว่าทำไมครีเดนซ์ซึ่งเป็นเด็กหนุ่มตัวคนเดียวถึงเข้ามาอาศัยอยู่ในห้องพักหรูที่เรียกได้ว่าราคาสูงลิบลิ่วที่มีแต่พวกคนมีฐานะมาอาศัยอยู่ได้ เขารู้แค่ว่าครีเดนซ์ย้ายเข้ามาเมื่อประมาณสองเดือนก่อน ในสถานการณ์ใกล้เคียงกันกับวันนี้คือหลังจากเขากลับมาถึงบ้านกลางดึกคืนหนึ่ง ครีเดนซ์มาเคาะประตูห้องพร้อมกระเป๋าสัมภาระใบใหญ่ แนะนำตัวด้วยท่าทางเช่นเดียวกับที่เห็นตรงหน้าประตูเมื่อครู่ เด็กหนุ่มดูขี้อาย ไม่กล้าสบตา และเท่าที่เกรฟส์สังเกตเห็นตลอดสองเดือนที่ผ่านมา ครีเดนซ์ดูจะไม่ค่อยชอบสุงสิงผู้อาศัยคนอื่นๆในตึกนอกเหนือจากคนในห้องฝั่งตรงข้ามของตัวเอง

เมื่อผ่านอาทิตย์แรกของการเป็นเพื่อนบ้านร่วมชั้นเดียวกัน พวกเขาทั้งสองก็เริ่มพูดคุยกันบ้างในบางโอกาส ครีเดนซ์ยังคงเป็นเด็กหนุ่มขี้อายแต่กล้าสบตากับเขามากขึ้น และเริ่มเล่าเรื่องส่วนตัวให้ฟังอย่างเรื่องที่ตนเองไม่มีญาติที่ไหนนอกจากพ่อกับแม่ที่เสียไปนานแล้วและทิ้งมรดกจำนวนมหาศาลไว้ให้มากพอจะเลี้ยงดูตัวเองอย่างดีไปตลอดชีวิต เกรฟส์ไม่ได้คิดติดใจหรือสงสัยอะไรมากนักแต่เปลี่ยนเป็นความเห็นใจและยอมให้ครีเดนซ์มาเคาะประตูห้องพร้อมเครื่องดื่มร้อนๆเมื่อเขากลับถึงบ้านในทุกๆวัน

เกรฟส์ไม่เคยคิดจะสุงสิงกับโนแมจ เขาคิดว่าบางครั้งการต้องปิดบังเรื่องของตนเองกับมนุษย์ผู้ไร้เวทมนตร์อย่างเอาเป็นเอาตายก็เป็นเรื่องน่ารำคาญเกินไป แต่สำหรับครีเดนซ์เขากลับแปลกใจที่ไม่ได้คิดเช่นนั้น เขารู้สึกถึงความแตกต่างในตัวเด็กหนุ่มคนนี้ถึงแม้ในใจลึกๆจะบอกไม่ได้ว่าเป็นเพราะอะไรก็ตาม

และหากสิ่งต่างๆที่ครีเดนซ์ทำให้เพราะคิดว่าเขาเป็นคนที่เชื่อใจ ไว้ใจและพึ่งพาได้ เขาก็ไม่ได้รู้สึกว่าน่ารำคาญหรือเป็นเรื่องรบกวนอะไรเลย แถมรู้สึกยินดีอย่างยิ่งถ้าอีกฝ่ายจะคิดกับเขาเช่นนั้นด้วยซ้ำไป

……

เท้าทั้งสองขยับถอยหลังแล้วก้าวออกไปทางด้านข้างเพื่อหลบให้พ้นจากแสงภายในห้องที่ลอดผ่านช่องใต้ประตูออกมาด้านนอก ครีเดนซ์กำลังยืนพิงกำแพงอยู่ข้างประตูห้องของเกรฟส์ ก้มลงมองแสงจากช่องว่างเบื้องล่างและเห็นเงาของคนภายในห้องขยับเคลื่อนไหวไปมา เขาหันกลับมามองปลายเท้าของตนเอง ความมืดปกคลุมไปทั่วทางเดินทำให้มองเห็นไม่ถนัดแต่ครีเดนซ์ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก เขากำลังคิดถึงใครคนหนึ่งและสถานที่ไกลแสนไกลที่ตนจากมา

จากวันนั้น วันที่เขาก่อเรื่อง ทั้งเข่นฆ่ามนุษย์ ทั้งทำลายนิวยอร์กจนราบไปทั้งเมืองก่อนจะถูกสังหารด้วยมือปราบมารของมาคูซา ครีเดนซ์ซึ่งอ่อนกำลังจนแทบไม่เหลือพลังชีวิตได้รับการช่วยเหลือจากนิวท์ ผู้ซึ่งพาข้ามน้ำข้ามทะเลมารักษาตัวที่ประเทศอังกฤษ ให้เขาได้ใช้ชีวิตอยู่ในกระเป๋าเดินทางท่ามกลางเหล่าสัตว์แสนมหัศจรรย์มากมายในนั้น ครีเดนซ์ต้องใช้เวลาเป็นปีกว่าจะกลับมามีชีวิตเหมือนเดิมอีกครั้ง เมื่อร่างกายเริ่มฟื้นฟู จิตใจก็ได้บรรดาสัตว์ต่างๆช่วยเยียวยา เขาเริ่มรู้สึกถึงความสุขของการมีชีวิตเป็นครั้งแรก และคิดว่าตนคงจะใช้ชีวิตอยู่อย่างนี้เรื่อยไปจนกระทั่งนิวท์พูดถึงเรื่องของเกรฟส์ขึ้นมาโดยไม่ได้คาดคิดมาก่อนว่าเรื่องนี้จะทำให้ครีเดนซ์ตัดสินใจกลับบ้าน กลับไปหาคนๆเดียวซึ่งเป็นคนสำคัญที่แท้จริงของเขา

ครีเดนซ์ออกเดินทางกลับสู่อเมริกาด้วยความมุ่งมั่น และความตั้งใจนี้แม้นิวท์จะมีกี่ร้อยเหตุผลก็ไม่อาจทัดทานได้ เขาจึงจัดการทำความสะอาดรังของนิฟเฟลอร์และมอบขยะมีค่าทั้งหมดให้เพื่อเป็นค่าใช้จ่ายต่างๆในการเดินทาง พร้อมทั้งกำชับไม่ให้ลืมว่าเกรฟส์ที่เด็กหนุ่มรู้จักกับเกรฟส์ในเวลานี้ไม่ใช่คนๆเดียวกัน ไม่ใช่ว่าเพอร์ซิวัล เกรฟส์ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับครีเดนซ์ในช่วงที่ถูกกรินเดลวัลด์สวมรอยเหลืออยู่ แต่เขาไม่มีสิ่งเหล่านั้นมาตั้งแต่แรก เขาไม่รู้จักครีเดนซ์ ไม่รู้ว่ามีออบสคูรัสอาละวาดในนิวยอร์ก สิ่งที่เขารู้คงมีเพียงแค่คำบอกเล่าจากคนอื่นเท่านั้น

นิวท์ไม่เคยพูดว่าเขาอาจจะต้องเสียใจเมื่อกลับไปพบว่าคนสำคัญของเขาไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว ซึ่งเรื่องนั้นครีเดนซ์รู้ดีอยู่แก่ใจ ถึงจะต้องเจ็บปวด ถึงจะต้องเริ่มต้นใหม่ แต่เขาก็อยากลองดูอีกซักครั้ง

ครีเดนซ์ยกมือขึ้นแตะเส้นผมที่ถูกรั้งขึ้นทัดหู รวมถึงใบหน้าซึ่งเป็นสัมผัสอันคุ้นเคยที่เฝ้าโหยหาด้วยความคิดถึง เขาไม่สนว่าต้องใช้เวลานานเท่าใดกว่าเขาจะกลายเป็นคนสำคัญของเกรฟส์ เหมือนเช่นที่เกรฟส์เคยเป็นคนสำคัญสำหรับเขา

กว่าจะถึงเวลานั้น นานแค่ไหน เขาก็รอได้

 

---

 

มีความลวกและเพ้อเจ้อเป็นอย่างมาก ยอมรับว่าหลงลงเรือแบบมึนๆเหมือนโดนมัดแล้วดึงลงเรือ orz หลังจากดูรอบสามและได้เห็นใบหน้าแอบสุข(?)ของครีเดนซ์ ภาพนั้นก็สลัดไม่หลุดเลย ติดค้างอยู่ในหัว ต้องเอาออก555

เห็นจริงๆนะ ไปค้นมาแล้ว น้องยิ้มนิดๆจริงๆ แถมหัวยุ่งด้วย5555 /ก็ยังอุตส่าห์ไปแคปมาเนอะ..